Op wandel met een aantal vriendinnen. Even rustpauze om wat energie op te doen.
Een zakje nootjes wordt boven gehaald.
Het hoofd van de ene vriendin gaat meteen in telmodus : dat is dan zoveel kilocalorieën per nootje en ik heb nu ongeveer 2h gewandeld dus ik neem er 4 stuks… daar voel ik me ok bij.
In het hoofd van de andere vriendin gebeurt er totaal iets anders : ik ga geen nootjes nemen hoor, anders denken ze weer dat ik té veel eet en dat ik daarom zo dik ben.
Dus de ene vriendin neemt heel weloverwogen 4 nootjes, de andere vriendin geen.
Een derde vriendin geniet van deze mooie moment samen met haar vriendinnen in het bos, ze hoort de vogeltjes fluiten, voelt de warmte van de zon, ziet de blauwe lucht en snuift de verse zuurstof in haar longen. En heel nonchalant neemt ze een grabbel nootjes.
De 2 vriendinnen kijken haar heel verrast aan… ‘wat een zalige nonchalance waarmee je die nootjes neemt en ondertussen van het leven geniet.’
Het werd een mooi moment waarin de 3 vriendinnen hun gevoeligheden konden bespreken en elkaar leerden begrijpen in hun zijn.
Dit schijnbaar banaal moment, maakt duidelijk hoe eten het leven met een sluier kan overschaduwen. Maar ook dat door erover te praten en door het delen, het veel minder donker en moeilijk voelt.
Neem contact met me op als je een vrijblijvend kennismakingsgesprek wil inplannen.
