Ik heb zelf ervaren hoe helpend het kan zijn om iets dat vastzit in gevoelens en chaos, visueel voor te stellen. Daarom gebruik ik heel graag metaforen.
Vandaag kreeg ik echter een heel mooie metafoor terug van een bijzondere dame die ik begeleid.
Ze vertelde me over de chaos in haar hoofd.
‘Een beetje’, zei ze, ‘zoals het opruimen van een kast.’
‘Een kast die propvol zit en die je wil opruimen. Die moet je ook eerst helemaal leegmaken. Je haalt de spullen er één voor één uit. De recente, gekende dingen staan vooraan en voelen vertrouwd aan. Er zijn ook dingen die je vergeten was dat die er nog waren en dan voel je je soms zelfs blij verrast als je die weer ziet opduiken. Achteraan of weggestoken tussen andere gekende spullen, zitten ook oude boekjes. Boekjes die je misschien wel vergeten was, of die je liever niet te dichtbij meer voelt. Maar ze zitten er nog wel en gaan niet vanzelf weg.’
En daar stond ze. Voor die kast. ‘Ga ik ze uitladen om daarna heel bewust te kiezen wat ik weer in de kast zal zetten en welke plaats ik het wil geven. En wat met de oude boekjes ?’
En dat… creëerde die chaos en onzekerheid bij haar.
En hey, wie voelt die chaos niet op die moment !
Ik voelde het ook in mijn eigen proces. Figuurlijk, en zelfs letterlijk, ruimde ik kasten leeg, en besloot ik wat mocht blijven, wat niet meer nodig was en welk plaatsje het allemaal mocht krijgen. En ja… dat gevoel van twijfel -durf ik dit wel aan – de chaos, de onzekerheid…ik herken het zo erg. En toch, kast per kast ruimde ik op. En wat ben ik nu blij met die opgeruimde kasten, waarin nu ook de oude boekjes een plaatsje kregen.
Ook deze bijzonder dame maakte de keuze om de kast nu écht eens op te ruimen, hoe vervelend dit ook voelt. Maar het gevoel van vertrouwen overheerst, want ook die oude boekjes die we tegenkomen… die vinden hun plaatsje wel…op haar tempo.
Lieve dappere dame, zo trots op jouw keuze om het anders te doen en dankjewel voor de mooie metafoor die je mij gaf.
