Een potje DURF… dat is wat ik vond in mijn brievenbus een aantal jaar geleden.
Het bleek de laatste portie DURF die ik nodig had om eindelijk hulp toe te laten.
En ja…het bleek vrij cruciaal…die extra portie DURF.
Want het vraagt best wel wat DURF om
- dat eerste berichtje te sturen met vraag om hulp
- naar een eerste gesprek met eventuele hulp te gaan.
Het vraagt best wel wat DURF om
- even stil te staan bij jezelf en jouw leven
- even niet meer mee te lopen en rennen in de ratrace.
Het vraagt heel wat DURF om
- het in kleine stapjes anders te proberen
- weer op te staan als je valt
- het daarna steeds weer anders te proberen tot je voelt wat bij jou past.
En dus had ik mijn potje DURF heel vaak dichtbij mij.
En dan plots, zonder dat ik het zag aankomen, voelde ik de ZUURSTOF.
ZUURSTOF die
- je laat voelen dat je eindelijk écht jouw leven leidt
- je mild leert kijken naar jezelf en jouw leven
- je leert dat je niet meer moet vluchten in eten, steeds nuttig bezig blijven of jezelf bewijzen
- je een nog betere ouder, partner, zoon/dochter of vriend/vriendin laat zijn
- je gewoon écht jezelf laat zijn
En nu zit in mijn potje DURF ook een hele portie ZUURSTOF.
Wil jij die ZUURSTOF ook voelen ? Neem dan eerst jouw potje DURF bij de hand.
En ik… ik weet aan wie ik nu op mijn beurt een potje DURF ga sturen.
Warm welkom
