5 Redenen waarom het 30 jaar duurde voor ik hulp kon aanvaarden.
1/ Zo erg is het niet, ik los het zelf wel op
Ik had alles wat ik mij maar kon wensen en toch… voelde ik dat er iets niet klopte, dat ik ergens tegenaan liep. Maar zo zal het leven dan wel zijn, dacht ik. Ik los dit zelf wel even alleen op. Zo erg is het niet.
2/ Schaamte en angst, want kwetsbaarheid tonen is zwak
Alleszins zo zat dat in mijn hoofd. Met al die blikken en verwachtingen die ik voelde op mij, mocht ik niet kwetsbaar zijn. Iedereen zou me zwak vinden en veroordelen. Ik zou ook voor altijd het label ‘zwakke’ op mij geplakt hebben.
3/ Ik ben vooral bezig met voor anderen zorgen
Zorgen voor de mensen rondom mij : mijn kinderen, mijn partner, mijn vrienden, mijn collega’s… daar ging veel energie naartoe. Met veel plezier, maar ergens was er ook mijn frustratie omdat ik eigenlijk ook voor mezelf zou willen zorgen, maar niet kon toelaten.
4/ Daar heb ik allemaal geen tijd voor, hoor
Druk met leven : werken, mama zijn, sociale afspraken, hobby’s van de kinderen, … Geen tijd om stil te staan, te druk met (over)leven.
5/ Ik ben het niet waard
Deze was misschien wel de hardnekkigste overtuiging die ik had. Ik ben het niet waard om geld en tijd te geven aan zorgen voor mezelf. Tijd maken en stilstaan bij wat ik nodig heb in mijn leven, geld uitgeven aan iemand die me daarbij kan helpen : ik kon het heel moeilijk toelaten dat dat mag.
Herkenbaar ?
Wacht geen 30 jaar, zoals ik, en neem gewoon even contact op voor een vrijblijvend gesprek.
Warm welkom
